ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ ΜΠΑΛΟΝΙ ΜΟΥ

Ονειρεύτηκα πως κρατούσα ένα κόκκινο μπαλόνι.
Έμοιαζε με εκείνο που ξέφυγε από τα χέρια μου όταν ήμουν παιδί. Είχα κλάψει πολύ - θυμάμαι - η πρώτη απώλεια πονάει βαθιά.
Ένα μπαλόνι ήταν μόνο, θα μου πεις, μα ακόμα συγκινούμαι όταν θυμάμαι αυτόν τον αποχωρισμό. Ήρθαν πολλοί αποχωρισμοί μετά, σκληρότεροι,μικροί και μεγάλοι θάνατοι. Έφευγαν από τα χέρια μου στιγμές, ζωές, αγάπες, άνθρωποι... Στερήθηκα.
Όμως... - ξέρω δεν θα με πιστέψεις - εκείνο το μπαλόνι που ξέφυγε από τα χέρια μου τότε, ακόμα με κάνει να πνίγω μέσα μου έναν λυγμό. Το θυμάμαι να υψώνεται στον ουρανό, να φεύγει μακριά μου κι ήταν σαν να συνειδητοποίησα, σε τόσο μικρή ηλικία πόσο εφήμερο πράγμα είναι η ζωή.
Αν δεν σφίξεις καλά τη γροθιά σου, αν δεν κρατήσεις καλά το σχοινάκι της, έτσι σαν μπαλόνι που πέτα θα φύγει μακριά σου...
Σπουδαίο μάθημα μου έδωσε το άτακτο μπαλόνι μου.
Απόψε ονειρεύτηκα πως το κρατούσα στο χέρι μου. Πιστεύω πως επέστρεψε για να μου πει "καλά τα κατάφερες και δίχως εμένα. Άντεξες. Δεν διαλύθηκες στον αέρα"

Πού να ήξερε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις