ΤΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΧΙ

Είπα πολλά ναι, 

εκεί που έπρεπε να πω όχι.

Δεν έφταιγα εγώ

Συγχωρήστε με 

Είναι που μπήκα στη ζωή τρυπώνοντας ανάμεσα στο κεφαλαίο όχι της,

Αυτό που είχε ορθώσει μπροστά μου σαν πόρτα μα βρήκα χαραμάδα 

Είναι που χρειαζόταν η ψυχή μου μικρά αγκαθωτά ναι για να γαντζωθεί και να ανέβει το μονοπάτι της ύπαρξης 

Είναι που ο ήλιος είναι ναι 

Και η θάλασσα, κι αέρας είναι ναι

Κι ο έρωτας είναι ναι 

Η λαχτάρα είναι ναι

Κι ότι καταφάσκει στην ζήση είναι τεράστιο ανυπέρβλητο ναι 

Κι έτσι το έμαθα ως μόνη λέξη που με ξεδιψούσε κι ας άφηνα σε κάθε ναι ένα κομμάτι μου να ξεδιψάσει άλλους 

Είναι που το όχι μού καιγε το λαιμό, σαν να μου θύμιζε μια ανυπαρξία

Μια φυγή

Ένα θάνατο 

Είναι που με έπνιγε 

Κι έτσι μου πήρε χρόνια

να μάθω να το λέω 

Πίστευα πως το όχι είναι η πύλη, αυτή η σφαλιστή που συνάντησα στο πρώτο κλάμα μου 

Και πως αν το πω θα είναι σαν να βγαίνω από αυτή .

Έπρεπε να μεγαλώσω πια πολύ για να κατανοήσω πως κάθε αθέλητο ναι είναι αγκάθι που μπήγεται σε μένα

Και πως τα όχι γεννήθηκαν για να κλείνουν πόρτες και να ανοίγουν άλλες, γίνονται κλειδιά 

Γίνονται ομπρέλα κάποτε, βαρκούλα άλλοτε 

Και πως όταν συντάσσονται με το "πια" τελειώνουν οριστικά 

Ό,τι καταχράζεται τα ναι μας. 

Γίνονται ελευθερία