ΤΟ ΡΟΛΟΙ- ΜΕΝΤΑΓΙΟΝ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

Το ρολόι- μενταγιόν της γιαγιάς...

Για χρόνια σταματημένο, χαλασμένο από βιαστικό και μανιώδες κούρδισμα, από τα χέρια μου που έχουν μάθει στον αυτοματισμό της μπαταρίας. Σταματημένο, σαν να πέθανε και έμεινε η τελευταία του στιγμή μετέωρη στο χρόνο..

Σήμερα το έπιασα στα χέρια μου με τρυφερότητα έτσι όπως πιάνουμε την εύθραυστη νιότη μας. Το έβαλα στη σωστή ώρα και το κούρδισα απαλά, με την ελπίδα να του δώσω ανάσα δίχως να το πνίξω.

Η καρδιά του ξεκίνησε 

Τικ τακ τικ τακ τικ τακ...

Δεν ξέρω για πόσο ,ούτε αν είναι κάποιο μήνυμα της αγαπημένης μου γιαγιάς ή του χρόνου.

Κατάλαβα όμως πως το κούρδισμα των παλαιών στιγμών θέλει μεγάλη τρυφερότητα στο σήμερα.

Άλλα τα χέρια τα δικά μας. Άγρια, μόνο να αρπάζουν με βία γνώρισαν. 

Ίσως η γιαγιά να μου ψιθύρισε στο αφτί... "Απαλά ζήσε. Με αγάπη...

Τικ τακ τικ τακ τικ τακ ...

Να προσέχεις τις αναμνήσεις σου αγαπημένη μου εγγονή , έχουν ευαίσθητη κατασκευή" 

... Ίσως.

Το φέρνω στο αφτί μου τώρα , μιάμιση ώρα μετά. Ακόμα δουλεύει.

Λες να έγινε θαύμα; 

τικ τακ τικ τακ...σαν καρδιά ακούγεται...