ΤΡΙΖΟΝΙ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Στη γειτονιά μου, τώρα τελευταία, ακούγεται από κάπου ένα τριζόνι. Κάθε νύχτα!

 Κι είναι στ' αλήθεια παράξενο να ακούς μέσα στο κρύο αυτό το γλυκό προσκάλεσμα που κάνει με τα πίσω πόδια του, λες κι αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί πως χειμωνιάζει. Κι όμως. Με αυτό του το πείσμα κάνει κι εμένα σχεδόν να αμφιβάλλω. Σκέφτομαι πως ίσως κι οι εποχές να μπερδευτούν, κι αντί για το χιόνι, να 'ρθει το καλοκαίρι, έτσι, στα ξαφνικά. Μήπως τρελαίνομαι από τον ήχο του; Ή μήπως τελικά αρκεί έστω και ένα μόνο πεισματάρικο τριζόνι μες στο καταχείμωνο για να αναλογιστεί κανείς πόσο υπέροχο είναι να ζεις; 

Ξέρω πως κάποια στιγμή θα σταματήσει να ακούγεται, κι αυτό θα σημαίνει ότι  πέθανε από το κρύο.  Όμως θα τον θυμάμαι για πάντα αυτόν τον μικρό ταραξία... Κυρίως γιατί με έκανε να χαμογελώ κάθε φορά που αναπάντεχα έφτανε στα αφτιά μου η επανάστασή του...