ΕΝΑ ΛΕΥΚΟ ΜΑΝΤΗΛΙ


Κουβαλώ πάντα μαζί μου ένα λευκό μαντήλι, για τους φίλους μου. Ένα αγνό λευκό μαντήλι...
Το κρατώ για να σκουπίζω αν χρειαστεί τα δάκρυα τους ή τις πληγές τους- αν ματώσουν .
Το έχω ακόμα για να δένω κόμπο τις ευχές τους ή για να διαλύω με μια ανάλαφρη κίνηση τους εφιάλτες τους .
Το θέλω για να δένονται μαζί μου, κι εγώ να δένομαι με εκείνους. Κι όταν σε αβύσσους πέφτουν, να τους τραβάω έξω.
Το θέλω για σημαία μου όταν πανηγυρίζω τις χαρές τους
και για να δένω τα μάτια μου όταν μικρά τους λάθη δεν πρέπει να τα βλέπω.
Το έχω για πανί σε ταξίδια του μυαλού τους.
Το έχω για επίδεσμο,
μα ακόμα...
Το έχω εις ένδειξη παράδοσης.
Για να τους δείξω πως σε μάχες με φίλους μου εγώ δεν μπλέκω.
Ένα άσπρο μαντήλι κρατώ για τους φίλους μου και έχει χίλιες χρήσεις.
Μα μένει πάντα καθαρό κι έτοιμο
αν τύχει και κάποιος από τους φίλους μου έχει αποφασίσει
να φύγει μακριά μου,
να σηκωθεί στον αέρα, το άσπρο μου μαντήλι, περήφανο,
και να τον αποχαιρετήσει...
Ευτυχώς, ετούτο δεν συμβαίνει, κι οι φίλοι μου όλοι είναι εδώ.
Δεμένοι μένουμε και παραμένουμε δεμένοι στο μαντήλι.
Έχει πολλές αβύσσους, άλλωστε, ακόμα η ζωή μας...



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις