Η ΚΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΡΕΜΜΥΔΙΟΥ

Δύο συνήθειες αγαπούσε πολύ, να περπατά στη βροχή και να καθαρίζει κρεμμύδια. Και οι δύο ήταν καλές ευκαιρίες για να κλάψει. Βροχή δεν έπεφτε συχνά, η ξηρασία, βλέπεις. Ευτυχώς, υπήρχε για εκείνη η κουζίνα της. Όταν βύθιζε την λάμα στη σάρκα του κρεμμυδιού κι έπεφτε το πρώτο δάκρυ, άρχιζε και μέσα της να βρέχει. Ξεσπούσε η μπόρα για όσα δεν μπόρεσε να ζήσει. Μελανιασμένο σύννεφο, υγρό, οι απογοητεύσεις, χαλάζι όσα χαλούσαν γύρω της. Φίλοι που περνούσαν σαν φευγαλέες αστραπές , έρωτες που μύριζαν βρεγμένο χώμα. Καταιγισμός από λάθη, και προδοσίες και λασπωμένα όνειρα.

"Κλαις μαμά;" ρωτούσε το παιδί
"Από το κρεμμύδι αγάπη μου" έλεγε.
Έφτανε αυτό για αφορμή. Το πρώτο δάκρυ ήταν από το οξύ του κρεμμυδιού που καίει τα μάτια. Φυσιολογική αντίδραση. Τα υπόλοιπα ήταν τα ρέστα της από όσα την έπνιγαν. Ευτυχώς, είχε κάποιον να θρέψει κι έπρεπε συχνά να τσιγαρίζει την ψυχή της. Πόσα στρώματα να είχε άραγε; αναρωτιόταν. Κρεμμύδι θα ήταν κι αυτή.
Από τα δάκρυα- ενίοτε- άνθιζε η κουζίνα της.
Ένα πότισμα ήταν η βροχή, ένα πότισμα ήταν και το κλάμα.
Κι αυτή η κορφή των κρεμμυδιών - η πρώτη που έκοβε - γινόταν τριαντάφυλλο. Για παρηγοριά.
Για σημάδι πως όλα, κάποτε, θα φτιάξουν...
Με ελπίδα άλλωστε τρέφονται οι ψυχές. .

Κι η ελπίδα γυναίκα κι αυτή

Γνωρίζει από δάκρυα.