ΕΙΝΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ

Στην αρχή μου έλεγε παραμύθια. Δύο ήξερε μόνο, τα εφτά κατσικάκια και το "η αλεπού κι ο σκύλος". Τα έλεγε εναλλάξ για να μη βαριέμαι. Μετά, λύναμε μαζί σταυρόλεξα κι έμαθα από νωρίς το "άφωνη νίκη" και το "βρίσκονται μέσα στον ήρωα". Έπειτα ήρθαν οι καβγάδες, "δεν θα πας στο πάρτι", "θα πάω", "ούτε να το σκέφτεσαι για πενταήμερη"," ναι καλά, έδωσα ήδη τα χρήματα". Αργότερα ήρθαν οι αμφισβητήσεις. Τίποτα δεν έκανα εγώ καλά στη ζωή μου, τίποτα δεν έκανε εκείνος για μένα. Άδικοι κι οι δυο μας, κι εγωιστές. Ήρθε το παιδί μου, ένιωσε περήφανος κι εγώ διπλά. Στο μαιευτήριο έκλαιγε σαν μωρό ... Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ να κλαίει.
Ήρθε η αρρώστια της μαμάς . Αλλάξαμε όλοι.
Τα παραμύθια τέλειωσαν, κι η νίκη απέκτησε φωνή. Μέσα στον" ήρωα" υπάρχουν δύο ψυχές κι οι λέξεις διασταυρώνονται σε μια καθημερινότητα νοιαξίματος και συμπαράστασης. Νικήσαμε όλοι στην πρώτη μάχη της και χάσαμε στη δεύτερη...
Τη χάσαμε. Έμεινε μόνος. Μείναμε μόνοι.
Έπειτα η αδερφή μου παντρεύτηκε και το σπίτι μας γέμισε γέλια και παιδιά. Έγινε παππούς με τρία εγγόνια και "άκουσε το όνομά του" απ'το μικρότερο. Νομίζω είναι χαρούμενος τώρα.
Δεν μου λέει πια τα εφτά κατσικάκια, αλλά ρωτάει αν έγραψα κάτι καινούριο και πότε θα βγει το επόμενο. Εκείνος, δύο παραμύθια ήξερε όλα κι όλα, μα από μένα περιμένει περισσότερα. Δεν καβγαδίζουμε πια. Δεν υπάρχει λόγος. Έχει αποδεχτεί τα λάθη μου κι έχει αναγνωρίσει τα σωστά μου. Κι εγώ τον αγαπάω όπως κι αν είναι, ό,τι κι αν λέει.
Θα μπορούσε να είναι σούπερ ήρωας. Θα μπορούσε να είναι λογοτεχνικός ήρωας (αν σας διηγηθώ την ιστορία του θα δείτε, έχει μεγάλο ενδιαφέρον)... Μα είναι ο δικός μου ήρωας. Είναι ο μπαμπάς μου.
Τον είδα να γελά και να κλαίει, τον είδα να νοιάζεται και να υποφέρει. Μα ποτέ δεν τον είδα να το βάζει κάτω. Αυτό μου έμαθε.

Μάθε περισσότερα για εμένα... 

vasilikiakarepi.gr
/instagram.com/vasiliki_akarepi/

/facebook.com/AkarepiVasiliki/