ΝΕΡΟΧΥΤΗΣ

Είχαμε ένα παλιό σπίτι, πριν χτίσουμε αυτό, και στην κουζίνα υπήρχε ένας νεροχύτης από μάρμαρο. Ήταν κιτρινισμένος από την πολυκαιρία αλλά η μάνα μου έριχνε λίγη χλωρίνη και τον ξάσπριζε. Καμάρι που το είχε όταν το έκανε αυτό! Φυσικά, η χλωρίνη το καταστρέφει το μάρμαρο μα εκείνη τότε δεν το γνώριζε. Έριχνε άκαρδα τη χλωρίνη, την άφηνε λίγα λεπτά κι ύστερα την ξέβγαζε με μπόλικο νερό.

Κι εκείνος, λαμπερός μετά, της έδειχνε την ευγνωμοσύνη του που τον κατέστρεφε όξινα και αστραφτερά όπως καταστρέφει πολλές φορές κι ο έρωτας. Έλαμπε ολόλευκο το μάρμαρό του κι εκείνος έμοιαζε να χαμογελά παρά τις καινούριες μικροσκοπικές τρυπούλες που είχε αποκτήσει από τη χλωρίνη της .
Στο κασετόφωνο έπαιζε συνήθως Αλεξίου την ώρα του πλυσίματος πιάτων. Νομίζω ότι την ώρα της λεύκανσης του μαρμαρένιου νεροχύτη ακουγόταν το "Δημητρούλα μου"

"Τα ναζάκια σου άστα

με τη γάμπα σου σπάστα,

κι όλα εγώ τα σπασμένα τα πληρώνω για σένα"

Μάλλον κι ο νεροχύτης πλήρωνε πολλά σπασμένα. Μα δεν γκρίνιαξε ποτέ. Ούτε καν όταν η μπουλντόζες τον έσπασαν βάναυσα και τον συνέθλιψαν μαζί με τα ντουβάρια την ημέρα που γκρέμισαν το σπίτι μας, ούτε καν τότε. Χάθηκε ήσυχα, αδιαμαρτύρητα.
Στο καινούριο σπίτι είχαμε έναν νεροχύτη από ξενόφερτο υλικό, κάτι σαν πλαστικό. Χλωρίνη δεν ξαναέπεσε. Αλεξίου δεν ξανακούστηκε. Και μια τέτοια σχέση σαν της μάνας μου με τον μαρμαρένιο νεροχύτη της, δεν ξαναδημιουργήθηκε.

Άλλωστε είχαμε πια πλυντήριο πιάτων.

Πού καιρός για σπασμένα;

Μάθε περισσότερα για εμένα... 

vasilikiakarepi.gr
/instagram.com/vasiliki_akarepi/

/facebook.com/AkarepiVasiliki/